گردشگران در گردشگری غذایی که به آن گردشگری آشپزی یا گردشگری غذایی نیز گفته می‌شود، به دنبال تجربیات آشپزی برای گسترش درک خود از یک فرهنگ یا سبک زندگی در حین سفر هستند.
گردشگران غذایی تورهایی را آغاز می کنند که نه تنها تجربه طعم‌های گوناگون را به دنبال دارد بلکه به آن‌ها آموزش می‌دهد ارتباط بین غذا و آداب و رسوم محلی را شناسایی کنند. گردشگران غذایی به دنبال تجربیات آشپزی معتبری هستند که آن‌ها را در معرض طعم‌ها، بافت‌ها و سنت‌های جدید قرار دهد.
گردشگری غذایی یک اصطلاح نسبتا جدید است اما در حال حاضر تعاریف متعددی برای توصیف و تعریف آن وجود دارد. از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۸ گردشگری غذا با کمک پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی و برنامه‌های تلویزیونی غذایی با حضور سرآشپزها، رستوران‌ها و رویدادهای مشهور جهان وارد جریان اصلی شد و گردشگری غذایی را به یک صنعت تجربی مبدل ساخت.
طبق اعلام WFTA(انجمن جهانی مسافرت‌های غذایی) چهار فعالیت برتر سفر غذایی شامل غذا خوردن در رستوران‌های لذیذ، ناهار خوری در یک رستوران معروف، لذت بردن از غذاهای خیابانی و لذت بردن از یک تجربه کلی غذاخوری می‌شود. گردشگری غذایی به عنوان فعالیت‌هایی تعریف می‌شود که تجربیات مصرف و قدردانی از غذا و نوشیدنی‌ها را ارائه می‌دهند، به گونه‌ای که تاریخ، فرهنگ و محیط یک منطقه خاص را ارزش‌گذاری می‌کند.
گردشگری غذایی و شناسایی غذاهای مختلف همیشه با لحظات فراغت و سفر همراه بوده اما مفهوم گردشگری غذایی اخیرا به گونه‌ای تکامل یافته است که فعالیت‌های گردشگری و سرگرمی را نیز شامل می‌شود؛ به این معنی که سنت‌های آشپزی به عنوان ستونی از هویت منطقه‌ای و میراث فرهنگی در این حوزه قرار می‌گیرند و رابطه میان غذا و جامعه اهمیت می‌یابد. در نهایت به واسطه این امر می‌توان از این طریق توسعه اقتصادی را در لایه‌های مختلف جامعه گسترش داد و تجربیات شخصی و معتبرتری را به مسافر ارائه کرد.
شرکت در یک تور غذای خیابانی، مزه کردن غذاها و نوشیدنی‌های محلی، سفر در مسیرهای محصول منطقه‌ای، غذا خوردن در رستوران‌های سنتی، به اشتراک گذاشتن وعده‌های غذایی با مردم محلی، شرکت در رویدادها و جشنواره‌های غذایی، تماشای بازارهای محلی، مراجعه به مزارع و تولیدکنندگان صنعتگر با تولید موادغذایی از جمله فعالیت‌های گردشگری غذایی به شمار می‌رود. برای مثال می‌توان به تور «گشت در مزرعه فلفل سیاه کامبوج» اشاره کرد که علاقه‌مندان زیادی از این حوزه را به خود جذب کرده است.
همچنین از دیگر مواردی که در گردشگری غذا می‌توان از آن‌ها یاد کرد، گردشگری خوراک در مزارع برنج بالی در سفر به اندونزی و غرفه سبزیجات در بازار محلی زئوس است که به عنوان بخشی از گردشگری غذایی در لائوس در حال انجام است و در ادامه بازدید علاقه‌مندان و حاضران در تور به یک مدرسه آشپزی ختم می‌شود.
در نتیجه گردشگری غذایی با تمرکز بر آشناسازی گردشگران با فرهنگ مقصد گردشگری، علاوه بر منحصر به‌فرد و خاطره‌انگیز بودن برای مسافران و گردشگران، توسعه اقتصادی و اجتماعی را نیز به همراه خواهد داشت.
بر این اساس چنانچه گردشگری غذایی با شیوه‌ای درست انجام شود و به نوعی احترام به هویت جامعه و به ویژه جامعه محلی را مورد توجه قرار دهد، در زمینه تعدیل و کاهش تأثیرات منفی گردشگری و جدایی میان مردم و غذای واقعی مؤثر خواهد بود. اینت در حالی است که گردشگری همیشه با توسعه پایدار همراه نخواهد بود و بسیاری از مقاصد با عدم تقارن منطقه‌ای و فصلی با مشکلاتی مواجه هستند.
البته می‌توان به این نکته اشاره کرد که گردشگری غذایی اخیرا در ایران نیز رواج یافته و زمینه تنوع غذایی موجود تحت تاثیر جغرافیای کشور و تنوع قومی و نژادی ایرانیان است. به عنوان مثال یکی از غذاهای محبوب ایران آبگوشت‌های شمال غرب کشور است که مواد آن از مراتع و شرایط جوی منطقه که امکان پرورش هر چه بهتر گیاهان و دام‌ها در آن فراهم است، تهیه می‌شود.
همچنین غذاهای نواحی مرکزی ایران نیز که آب‌وهوایی خشک دارد و برای تهیه غذاهای خود از سبزی‌های خشک بیشتر استفاده می‌کنند، محبوبیت خاصی دارد. در جنوب کشور نیز به سبب وجود دریا و اقیانوس، محصولات غذایی برگرفته از دریا بسیار بیشتر طبخ می‌شوند و از استثنایی‌ترین آن‌ها می‌توان به «سوراغ» اشاره کرد که با خاک قرمز جزیره هرمز تهیه می‌شود و تنها غذایی است در آن خاک ریخته می‌شود.
در نهایت باید گفت که کشور ما با وجود تنوع آب‌وهوایی که دارد می‌تواند منطقه‌ای مناسب برای جذب گردشگران غذایی باشد.
منابع:
foodandroad.com
hospitalityinsights.ehl.edu
مطالب مرتبط:
