زنان توانمند روستای خرانق که بخشی از فرهنگ و اقتصاد متفاوت این روستای تاریخی و مهم کشورمان را رقم می زنند، هنرمندان بافنده پلاس، زیلو، دارایی و کاربافی هستند که امروزه با مشکلات زیادی خصوصا در زمینه تامین مواد اولیه و بازار عرضه روبرو می باشند.
زندگی معیشتی در روستای تاریخی خرانق که به عنوان کاندیدای روستای هدف گردشگری ایران به سازمان جهانی گردشگری معرفی شده است، بیشتر مبتنی بر اقتصادهای کشاورزی و دامداری است. البته توسعه معادن در حوالی این روستا نیز امروزه به یکی از اقتصادهای این منطقه تبدیل شد، اما یکی از ویژگی های روستای خرانق، زنان توانمند و فعال این روستاست.
در این روستا اغلب زنان در کنار مردان خود مشغول به کار هستند و بعضا در مشاغل کشاورزی و دامداری با همسران خود مشارکت دارند و قالی بافی یکی از دیگر مشاغلی است که زنان این روستاها بر عهده دارند.
امروزه پلاس، زیلو، دارایی و کاربافی نیز جز مشاغلی است که به این روستا وارد شده و زنان روستای خرانق تبحر خاصی در این مشاغل و هنرصنایع پیدا کرده اند و کارگاه هایی را بطور مستقل راه اندازی کرده یا در خانه هایشان مشغول به کار هستند.
اما این زنان توانمند تولیدکننده و هنرمند هم مشکلاتی مانند سایر هنرمندان دارند که در این باره پای درد دل تعدادی از آنان نشستیم.
چاه متکی که یکی از بافندگان پلاس و دارایی است، می گوید: پلاس یکی از انواع دست بافته هایی است که امروز در خرانق بافته می شود اما اصالت آن مربوط به میبد است و به نظر می رسد در شهری جز میبد نیز بافته نمی شود.
وی با بیان این که این نوع دست بافته مخملی به عنوان رو مبلی و روی صندلی و فرش استفاده میشود، بیان می کند: این دستبافته به جای قالی و موکت و سایر زیراندازها نیز مورد استفاده قرار می گیرد و از نظر سلامت بسیار مورد تایید است.
وی با بیان این که امروزه متری بین ۸۰ تا ۱۰۰ هزار تومان مزد بافت پلاس است، می گوید: بافت پلاس سخت است و نیازمند بنیه و زوری مردانه برای بالا پایین کردن های دستگاه است.
چاه متکی با بیان اینکه روزانه حدود یک متر پلاس می بافد، می گوید: هنوز دستگاه یا حوزه خاصی برای حمایت یا خرید تضمینی از زنان بافنده این روستا اقدام نکرده است و صرفه اقتصادی هم ندارد.
وی که در خانه نیز کاربافی می کند، مزد آن را نیز بین هر متر ۶۰ تا ۷۰ هزار تومان عنوان می کند و می گوید: بازار خاصی برای محصولات روستا وجود ندارد و صرفا گردشگران یا افرادی که محصولات را ببینند، خرید می کنند ولی عمدتا هم از کیفیت محصولات راضی هستند.
این بانوی روستایی با بیان این که محصولات روستا نیازمند محلی برای عرضه و فروش و حمایت از سوی دولت است، تصریح می کند: عمدتا معادن هم بازدیدهایی را از کارگاه ها داشته اند و حمایت های تسهیلاتی نیز برای راه اندازی کارگاه دارند، اما مسئله اصلی بازار است و محصولاتی که خریداری نمی شود.
وی اضافه می کند: دستگاه دارایی و پلاس بافی هر کدام بین ۸ تا ۱۵ میلیون تومان قیمت دارند و هر بافنده که عمدتا هم زنان روستا هستند در خانه های خود این دستگاه ها را خریداری کرده و علاوه بر فعالیت در کارگاه ها، در خانه ها نیز بافندگی می کنند.
چاه متکی با اشاره به اینکه امروز تامین مواد اولیه برای زنان روستایی یک مشکل بزرگ است، تصریح می کند: در حال حاضر قیمت نخ بالاست و هر کیلوگرم از آن ۸۹ هزار تومان برآورد می شود لذا نیازمند حمایت دولت جهت تهیه نخ و مواد اولیه با قیمت های کمتر هستیم.
این بانوی روستایی البته به اقدامات موثر و دوره های آموزشی میبدی ها در خرانق اشاره می کند و می گوید: برای آموزش پلاس بافی دوره هایی در خرانق برگزار شد که توانستم در کنار کاربافی و دارایی، پلاس بافی را در زمانی که کمتر از دو جلسه آموزشی یاد بگیرم.
امروزه روستای خرانق به بخش تبدیل شده و باید مسئولان و متولیان برای حمایت از زنان توانمند خرانق آستین همت بالا بزنند.
مطالب مرتبط:
