محمدرضا زادهوش، یکی از دوستداران میراث فرهنگی استان اصفهان می گوید: در این سالها در جریان تخریب بناهایی بوده ام؛ خانه هایی تاریخی که در دعوای میان وراث تکه تکه می شود و نمونه آن، خانه ای که ادامه خیابان خلجا یعنی خیابان زاهد در آن افتاد. وصف این خانه را جمال زاده گفته است و روی نقشه سید رضاخان ثبت شده، همان هنگام که همه چیز تاریخی بوده و تنها خیابان امروزی اصفهان، خیابان خوش وجود داشته، این خانه خانه شاخصی بوده است.
او ادامه می دهد: خانه دیگر، خانه الفت بود، تلاش کردیم آن را به ثبت برسانیم و نمی دانم دقیقاً چه شد، به ما گفتند ثبت شده است؛ اما تخریب شد. ظاهراً صاحبان آن، اصفهان نبودند. شورای شهر و مدیران میراث فرهنگی در جریان بودند؛ اما تخریب شد. شهرداری هم گفت که ما برای مالکان آن، قوانین سخت گیرانه ای وضع می کنیم، اما چه فایده؟ تخریب شد.
زادهوش تصریح می کند که یکی از میراث نادوستان در این تخریب نقش داشت و هرگاه او پیگیری می کرد، بنگاه معاملات مسکنی که کلید آن را داشت، به خانه آب می بست.
او درباره وضعیت فعلی خانه حاجی شکری توضیح می دهد: شب میلاد امام رضا (ع) بود. من از چهارباغ پایین به بیدآباد رفتم و ساعت ۱۰ و ۲۵ دقیقه بود که به در خانه شکری رسیدم. کوچه کمی شلوغ به نظر می رسید. در ورودی خانه تاریخی شکری به گونه ای بود که در عین قفل و زنجیر بودن، گویای رفت وآمدی بود، مالکان یا اشرار؟ معلوم نیست. قوانین نادرست که آثار تاریخی را به ویرانه ای تبدیل می کنند و ویرانه ها پایگاه اشرار می شود.
این دوستدار میراث فرهنگی می پرسد: چند عاقل ممکن است فردی را که پولی دارد و علاقه ای به آثار تاریخی، به خرید خانه ای تاریخی و شراکت با اداره میراث فرهنگی تشویق کنند و چند تن حاضر هستند خانه آنها در فهرست آثار ملی ثبت شود؟
عبدالرضا عرب بافرانی، فرمانده یگان حفاظت میراث فرهنگی استان اصفهان در پاسخ به این سؤال که چه اتفاقی در خانه حاجی شکری در حال رخ دادن است، اظهار می کند: مسئول یگان حفاظت شهرستان اصفهان بازدیدی از این خانه داشت و اعلام کرد که هیچ تخریب جدیدی انجام نشده است.
او یادآور می شود که اداره کل میراث فرهنگی استان اصفهان نسبت به تخریب این خانه شاکی شده و پرونده تشکیل داده و فعلا کار متوقف شده است.
محسن افشار، مرمتگر بناهای تاریخی استان اصفهان می گوید: شکستن در خانه حاجی شکری و رفت وآمد افراد مشکوک به آن عمدی و عادی است؛ مشابه این رفتار را در سایر خانه های تاریخی نیز دیده ایم، چون مقدمه ای است برای شاکی کردن همسایه ها و بعد، مشارکت در تسریع تخریب.
او معتقد است که میراث نادوستان غیر متعهدی هستند که به مالکان خانه های تاریخی پیشنهاد می دهند برای سریع تر طی شدن مراحل تخریب و سپس ساخت وساز، باید تخریب از درون را در پیش بگیرند، در و پنجره ها را ببرند، پای بنا آب باز کنند، طاق ها را پایین بریزند و کاری کنند که محل به پاتوق معتادها و کارتن خواب ها تبدیل شود تا بعد، با شکایت همسایه ها راه تخریب هموارتر باشد.
افشار تأکید می کند که ارزش خانه حاجی شکری به قرار گرفتن در بافت تاریخی و همجواری با خانه های ثبت ملی شده «طوسی زاده» و «مصورالملکی» است و نباید اجازه داد که این بافت، به سادگی از دست برود.
این مرمتگر بناهای تاریخی می گوید: باید نسبت به مستندنگاری این خانه ها اقدام کرد تا در صورت کارشکنی و تخریب نیز مالک محکوم به بازسازی عین به عین شود بلکه این روند جاری، خاتمه یابد و اندک باقیمانده بافت تاریخی اصفهان از نابودی نجات پیدا کند.
مطالب مرتبط:
