اینجا مدرسه نیست
طنین روزهای مدرسه را می شود در سالن هایی که موسیقی های قدیمی اما خاطره انگیر مربوط به دوران مدرسه را پخش می کنند، شنید؛ موسیقی هایی که برای هر رده سنی آشناست.
اینجا که القا کننده حس مدرسه است، شاید میزبان هیچ دانش آموزی نباشد اما در فضای آرام و دلنوازش میتوان همه و سر و صدای بچه ها، زنگ مدرسه و صدای به هم خوردن ظرف های آزمایشگاه را شنید، حتی تصاویر معلم ها که در گوشه ای از سالن خودنمایی می کند نیز در این حس مشترک به افراد، سهیم هستند.
آقای بهشتی که سالهاست در آموزش و پرورش مشغول به کار است، تعداد بسیار زیادی از آثار از قلم و دفتر و خودکار گرفته تا پیت نفت و بخاری نفتی را جمع کرده و امروز در این موزه فرهنگ و هنر به نمایش گذاشته است.
آثاری که سیر تکامل تاریخی هر کدام نشان می دهند که صاحب موزه هم به پای اسم فرهنگ و هنر و مدرسه و درس حسابی پیر شده است.
این موزه تاریخی که در دل خطه کویرنشین و خرما و نخلستان بافق قرار دارد، آثار بسیار جالب و قدیمی مربوط به مدارس بافق را در دل خود جای داده که از نامه نگاری ها گرفته تا نقشه اهدایی از سوی همسر شاه وقت و وسایل آموزشی و قران دست نویس و کفش پارچه ای یک کودک دبستانی را در بردارد.
اما بخشی از آنکه شاید تامل برانگیزتر باشد، مربوط به دوران جنگ است، لباس و کلاه و وسایل جنگ که قواره کوچک یک بچه مدرسه ای را به تصویر می کشد، نشان می دهد که این خطه شهدایی از جنس دانش آموز نیز داشته و فهرست اسامی بچه هایی که در جنگ شرکت کردند، تصاویر شهدا و پلاک ها همگی رسالت مدرسه در آموختن فرهنگ رشادت و مقاومت را نیز به تصویر می کشد.
از همه بخش های موزه که گذر می کنیم، اتاق فیلم که دارای یک آپارات قدیمی است و مانند سینمایی تاریخی تاریک است تصویر زیبایی را نشان میدهد و در کنارش یک ردیف نیمکت با ورق هایی از کتب قدیمی که شاید برای پدرها و مادرهای ما اشنا باشد، تصمیم کبری و دهقان فداکار همگی گویای تاریخی است که شاید مهم اما کمتر مورد توجه قرار گرفته است.
سیدجلال بهشتی، مدیر و گرد آوردنده این موزه تصریح می کند: وسایل آموزش و پرورش در حال فرسوده شدن بود و سرنوشت وسایل رده خارج هم اسقاطی و بازیافت میشد لذا برای ایجاد این موزه و حفظ این آثار انگیزه گرفتم.
وی که ۲۴ سال سابقه فعالیت در آموزش و پرورش را دارد، می گوید: شاید قدیمی ترین آثار این موزه مربوط به نامه هایی است که متعلق به حدود یک قرن گذشته هستند.
این فعال فرهنگی در خصوص راه اندازی این موزه و نقش خانواده اش تصریح می کند: صاحب دو فرزند دختر و پسر هستم که یکی معلم و دیگری دانشجوی رشته مرمت است اما علاوه بر آن در خانواده ۹ نفری خواهر و بردارنم هم ۵ فرزند کارمند آموزش و پرورش هستند و همگی مشوق من بودند.
وی ادامه می دهد: از سال ۹۱ دست به جمع اوری این آثار زدم و در ابتدا همه وسایل را در خانه و بعد در یک مدرسه نگهداری می کردم، اما مکان کنونی که ساختمان سابق آزمایشگاه مرکزی این شهر است و امروز شاید دو میلیارد تومان هزینه اش باشد، از سوی مسئولان به موزه اختصاص داده شد.
وی با بیان اینکه شاید این موزه بیشترین حمایت مسئولان را در سطح کشور می گوید: من فقط پلی بین موزه و مسئولان شدم و تمام حمایت ها در وسع هرکس شامل حالم شد و از همه مهمتر مدیرعامل سنگ آهن مرکزی بافق، فرمانداران کنونی و سابق و مدیر آموزش و پرورش و میراث فرهنگی بیشترین حمایت های مادی و معنوی را از من داشتند و البته افراد دیگری مانند مسئول موزه های وقت استان و سایر افراد نیز از کمک به من دریغ نکردند.
او که حالا بعد از ایجاد این موزه بخش های دیگری شامل سکوی نمایش خیابانی و گالری را نیز در کنار موزه ایجاد کرده است، تصریح می کند: من این بخش ها را ایجاد کردم تا بتوانم زمینه ای برای جلب هنرمندان و سوق دادن دانش آموزان و دانشجویان به سمت هنر باشم.
مطالب مرتبط:
